na skraju dnia
w zerkającym zimnem
oku nocy
uzmysławiam sobie
naszą różnorodność
krew z krwi duszy
ale nie z usposobienia
marzenia
skłócone choć wspólne
pory dnia
dzielone jak
opłatek
lecz
nie odpłyniemy
od siebie
nazbyt
daleko
jeden wir
los spleciony
ten sam
kierunek
dążeń
są na to słowa
zaczarowane w trywialność –
tożsamość i miłość
Limes inferior Maxcela 
A jaki adekwatny obrazek. Do tekstu adekwatny. I nic to, że dwa jabłka, a nie dwie połówki. Bardziej pasuje do odrębnej tożsamości, a równocześnie stanowi pewną jedność.
Potrafisz pisać, Max, oj potrafisz.
PolubieniePolubienie
Przepiękny wiersz..
Cudnie się go czyta, właściwie kazde słowo jest tak znane, że aż się dziwię, że to nie są moje słowa..
PolubieniePolubienie
Niech więc mit o dwóch pasujących do siebie połówkach jabłka w końcu przeminie :)
Toż to absurd!:))
PolubieniePolubienie
Witaj Goldi!!! Dziękuję.
Tak to jest, widzisz. Słowa wypowiadają się same, lecz tylko w pewnych okolicznościach coś z nich jest, i można z nich użytek zrobić… :)))
PolubieniePolubienie
No mnie się jakoś nie chcą same wypowiadać… Cholera.
PolubieniePolubienie
Charmee, Ty jestes widac nastawiona na odbiór;)
PolubieniePolubienie
Znaczy jestem odbiornikiem. A zawsze chciałam być taboretem…
:)))
PolubieniePolubienie
Taboret z antenką? Podoba misię :)))
PolubieniePolubienie
I z dekoderem :P
PolubieniePolubienie
Dekodowanie rzeczywistości w standardzie HVision :P
PolubieniePolubienie
Miłość to barbarzyńca.
PolubieniePolubienie